آقای کری به شما حق می دهیم عصبانی باشید، تحقیر شدید

میزان :  تفنگداران دریایی آمریکا با دو قایق جنگی هنگامی که وارد آبهای جمهوری اسلامی ایران حوالی جزیره فارسی می شوند از سوی نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بازداشت و چند ساعتی را مهمان جمهوری اسلامی ایران می گردند.

عمدی یا سهوی بودن اقدام سربازان آمریکایی در ورود به آبهای سرزمینی جمهوری اسلامی ایران تفاوتی در اصل ماجرا نمی کند. اقدامی که آنها انجام داده اند ورود غیر قانونی با تجهیزات نظامی به خاک ایران بوده است و حتی در چنین مواقعی کشوری که با چنین وضعیتی روبرو می شود حق مقابله با متجاوزین به حریم سرزمینی خود را دارد. یعنی می توانست به آنها شلیک کند و از پا در بیاورد اما چنین کاری از سوی ایران انجام نشد.

زمانی که سربازان آمریکایی در آبهای ایران بازداشت شدند، عکس هایی از آنها از سوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی منتشر شد. تعدادی از این عکس ها بر روی قایق و هنگام بازداشت را نشان می داد و تعدادی دیگر از عکس ها سربازان آمریکایی را هنگام استراحت در یک اتاق را به تصویر کشیده است.

سربازان آمریکایی در عالم واقعیت و در جنگ هایی که در آن شرکت داشتند و دولتمردان و سیاستمداران این کشور مسبب آن بودند، اقداماتی را علیه مردم و سربازان کشوری که با تجاوز ارتش آمریکا روبرو بوده، انجام داده اند که شاید روی هیتلر و چنگیز را سفید کرده باشد.

ارتش آمریکا در ویتنام سال ها مردم این کشور را قتل عام کرد و هزاران تن بمب شیمیایی بر سر مردم این کشور ریخت. رفتاری که سربازان آمریکایی با مردم ویتنام انجام دادند حتی در فیلم های هالیودی این کشور هم نمایش داده شد و همگان دیدند که ارتش آمریکا چه بر سر مردم ویتنام آورد.

شاید ساخت چنین فیلم هایی برای این است تا به مردم دنیا نشان دهد که ارتش آمریکا مقتدر است و ضمن اقتدار رعب و وحشتی هم در میان افکار عمومی جهان ایجاد کند و خود را به عنوان یک رویین تن معرفی نماید.

اما همین ارتش رویین تن و «سوپر منی» پس از سال ها جنگ در ویتنام با شکستی سنگین این کشور را ترک کرد و بازماندگان این جنگ ویرانگر، روح و روان خود را از دست دادند و کهنه سربازان باقی مانده از 2 هزار روز جنگ ویتنام، یا خودکشی کردند و یا در تنهایی پیری خود مرگ سراغشان آمد.

فیلم های سینمایی هالیودی از جنگ ویتنام ارتشی را نشان می دهد که شکست ناپذیر است، هیچ نیرویی نمی تواند مقابل ارتش آمریکا مقاومت کند. هر جا که نیروهای پنتاگون حضور می یابند، به عنوان نیروهای نجات گر و آزادی بخش معرفی می شوند. فیلم های زیادی با چنین مفاهیمی ساخته شده است و شاید در نگاه اول یک حس همدردی و همراهی با سربازان آمریکایی در وجود مخاطب شکل بگیرد. این واکنش، همانی است که سازندگان چنین فیلم هایی می خواهند.

خشم و ناراحتی جان کری وزیر خارجه آمریکا از عکسی که هنگام بازداشت سربازان آمریکایی در خلیج فارس منتشر شده به خاطر این است که تحقیر کننده است. نیروهای متجاوز آمریکایی دستگیر شده اند سلاح های آنها روی زمین، دست ها بالا و روی سر قرار گرفته و روی عرشه قایق ها زانو زده اند، چنین صحنه ای را شاید تاکنون هیچ نیرو و کشوری برای آمریکایی ها رقم نزده بود. اما نیروهای مقتدر و مدافع حریم ایران اسلامی چنین تصویری را برای آمریکایی ها ساختند.

جان کری از چنین صحنه ای ناراحت و البته خشمگین شده است، اما به این نکته هم باید اشاره کند که این نیروها غیر قانونی وارد آبهای سرزمینی ایران شدند و در زمانی که بازداشت بودند، در شرایط مطلوبی قرار داشتند. البته جان کری نباید فراموش کند که سرباز باید خود را برای هر شرایطی آماده کند. آزادی آنها هم که به راحتی انجام شد.

در روز 16 مهر 1366 در یک درگیری شدید نظامی در خلیج فارس هلی‌کوپترهای امریکایی به ‌روی سه فروند قایق ایرانی آتش گشودند و آنها را غرق کردند. دراین درگیری رزمندگان اسلام در دفاع از خود یک فروند از هلی‌کوپترهای مهاجم امریکا را با موشک استینگر هدف قرار دادند و ساقط کردند. 

شهید نادر مهدوی که در این جنگ حضور داشت، از وقایع این درگیری و اسارت در چنگ سربازان آمریکایی می گوید؛

چون جریان آب برخلاف جهت بویه بود. لذا هر چه تلاش می‌کردیم، آب ما را پایین می‌برد. کم کم توانم رو به تحلیل می‌رفت و چون پایم تیر خورده بود و مرتب به زیر آب می‌رفتم و به بالا برمی‌گشتم، دیگر رمقم تمام شده بود که به یکباره دیدم شناوری به طرف من می‌آید. احتمال می‌دادم که شناور خودی باشد خوشحال شدم به سمتش شنا کردم که ناگهان متوجه شدم امریکایی هستند. تفنگداران ویژه امریکایی با هیکل‌های بزرگ و سلاح‌های مدرن دور تا دور شناور ایستاده بودند و همه به طرف من نشانه‌روی می‌کردند. مجدداً توکل به خدا کردم و رضای خدا را طالب شدم. طنابی که انداخته بودند گرفتم و آنها مرا به طرف شناور کشیدند، مردد بودم که طناب را رها کنم یا نه. در یک لحظه متوجه شدم موهای سرم در درست یک غول امریکایی است. در حالی که نصف بدنم هنوز داخل آب بود. امریکایی انسان‌نما محکم سر مرا به لبه شناور کوبید که بینی‌ام شکست حس کردم که الان سرم را جدا می‌کنند لذا با یک فشار خودم را داخل آب انداختم. 

امریکایی‌ها سلاح‌هایشان را به طرفم نشانه گرفتند و دوباره طناب انداختند. با خود گفتم شاید با اسیر شدن بتوانم زنده بمانم تا پرده از جنایت این جنایتکاران بردارم. طناب را گرفتم مرا گرفتند و داخل شناور انداختند و با دستبندهای مخصوص دست و پاهایم را بستند و به کف شناور انداختند. دقایقی بعد یکی یکی بچه‌ها را از آب می‌گرفتند و به کف شناور می‌انداختند اما چون کیسه‌ای روی سرمان بود، یکدیگر را نمی‌توانستیم ببینیم. از شدت درد جراحات بدن فریاد می‌زدم که ناجوانمردانه با قنداق تفنگ به پشتم زده ‌شد برای این که از کتک‌های آنان در امان باشم، با تحمل درد سکوت کردم. این شناور که حدس می‌زدم ناوچه باشد، نیم ساعتی در حرکت بود که نزدیک شناور دیگری پهلو گرفت. همان طور که با صورت در کف شناور افتاده بودم، یکی از امریکایی‌ها پاهایم را گرفت و از زمین بلند کرد و بعد مثل یک کیسه برنج به طرف بالا که شناور بزرگ بود پرتاب کرد. افراد داخل شناور بزرگ‌تر گو این که عقده بیشتری داشتند؛ از این رو با تمام وجودشان ما را می‌زدند. پس از این که امریکایی‌ها از زدن ما خسته شدند، ما را به اتاقی بردند. شخص نسبتاً جوانی که فارسی هم بلد بود، جلو آمد و از من مشخصات فردی خواست.

آقای کری این برخورد سربازان آمریکایی با سربازان ایران که اسیر گرفته شده بودند، با برخورد ایران با سربازان اسیر آمریکایی که چند روز پیش بازداشت شده بودند، تفاوت ندارد؟! 

البته به شما حق می دهیم که عصبانی باشید و ناراحت، چرا که آن تابوی شکست ناپذیری شما در جهان به دست مردم ایران اسلامی و فرزندان دلاورش شکست. اما می توانید یک فیلم سینمایی در هالیود بسازید و اسارت سربازان خود را به دست نیروهای ایرانی به گونه ای دیگر تصویر بکشید و به خورد مردم جهان بدهید.

آقای جان کری وزیر خارجه آمریکا خود از کهنه سربازان آمریکایی در جنگ ویتنام است. شاید هم یکی از آن سربازانی باشد که زنان و کودکان ویتنامی را با شعله پخش کن های آتش زا سوزانده است. اگر می خواهد خاطرات آن دوران را بنویسد منصفانه باشد.