هاآرتص: ایران ابرقدرت منطقه است؛نیازی به ساخت بمب ندارد
به گزارش فارس، روزنامه صهیونیستی "هاآرتص " در گزارشی درباره سفر اخیر
"بنیامین نتانیاهو " نخست وزیر اسرائیل به مسکو نوشت: نخست وزیر در جریان
سفر به مسکو [علاوه بر دیدار با مقامات روسی] با همتای یونانی خود "جرج
پاپاندرو " نیز دیدار و گفت‌وگو کرد و به وی هشدار داد که یکی از تهدیدات
برنامه هسته‌ای ایران آن است که مسابقه تسلیحات هسته‌ای در خاورمیانه آغاز
خواهد شد، جایی که کشورهایی نظیر ترکیه، عربستان سعودی و مصر حضور دارند و
آنها نیز به سوی دستیابی به تسلیحات هسته‌ای گام برخواهند برداشت.
نتانیاهو
اشاره کرد که تهدید برنامه هسته‌ای ایران برای یونان آن است که ترکیه
مسلمان نیز به دنبال دستیابی به سلاح هسته‌ای خواهد رفت.
هاآرتص ادامه
داد: البته نتانیاهو فراموش کرد تا به پاپاندرو بگوید که وی چه اطلاعاتی از
قبل دارد، چون حدود 90 سلاح هسته‌ای آمریکا در ترکیه ذخیره شده که به
عنوان بخشی از ذخایر تسلیحاتی ناتو به شمار می‌آید. از سوی دیگر عربستان
سعودی فاقد زیرساخت‌های علمی [مورد نیاز] در فناوری هسته‌ای بوده و مصر نیز
25 سال است که همچنان در حال بررسی مکان استقرار اولین رآکتور هسته‌ای خود
است و خاورمیانه هسته‌ای همچنان هدفی دور از ذهن است.
این روزنامه
صهیونیستی در ادامه گزارش خود با انتقاد از نتانیاهو در تهدید جلوه دادن
ایران برای یونان نوشت: به نظر می‌رسد یونان بیش از آنکه نگران تسلیحات
اتمی ایران باشد درگیر بحران اقتصادی خود بوده، اما نکته قابل توجه درباره
گفت‌وگوی مقامات اسرائیلی با یونان در رستوران "پوشکین " روسیه آن است که
بمب ایرانی‌ها کجای ماجرا است، در حالی که هنوز این بمب در ایران ساخته
نشده اما مقامات اسرائیلی سرانجام آن را اینگونه ترسیم می‌کنند.
هم
اکنون خطرهای دیگری در حال جرقه زدن است، همانند فروش تسلیحات به تایوان
برای تحت فشار قراردادن چین، بازگشت طرح آمریکا در استقرار سامانه دفاع
موشکی در اروپا و همچنین اختلاف بین دولت باراک اوباما که با تحریم‌ها علیه
ایران مخالف است و کنگره این کشور که طرفدار تشدید تحریم‌ها است.
این
چالش‌ها این موضوع را در دولت آمریکا مطرح کرده است که برخی از آنها
معتقدند ایران باید به عنوان یک بازیگر که می‌تواند در ثبات افغانستان و
عراق موثر باشد مد نظر قرار گیرد و برخی دیگر نیز با این رویکرد مخالف
هستند و همچنین شکاف‌هایی بین اعراب به وجود آمده است که از سیطره ایران بر
منطقه نگران هستند اما از سوی دیگر نمی‌خواهند در سمت اسرائیل علیه ایران
قرار بگیرند.
هاآرتص با استفاده از این موضوع‌ها استدلال می‌کند که حتی
قبل از آنکه ایران یک بمب بسازد، این کشور یک ابر قدرت منطقه‌ای است که بر
سیاست‌های بین‌المللی تاثیرگذار است.
ایران برای حفظ کردن موقعیت مثبت خود به عنوان یک کشور در جهان در حال تغییر، حتی نیازی به ساخت بمب ندارد.
برای
ایران کافی است تا جهان را مرحله به مرحله و تدریجی مرعوب کند به طور مثال
این کشور می‌تواند با اعلام افزایش غنی‌سازی به طور مرحله‌ای از 20 درصد
به 40 درصد و به 60 درصد و به 80 درصد این اقدام را انجام دهد.
بنابراین
ایران می‌تواند مسئله‌ای غامض برای سرویس‌های جاسوسی غرب ایجاد کند و آنها
قادر نخواهند بود که مشخص کنند آیا ایران برای ساخت تسلیحات هسته‌ای
تصمیمی گرفته است یا خیر.
به عبارتی دیگر آنها قادر نخواهند بود این
نکته را روشن کنند که آیا ایران علاقه‌ای برای توسعه بمب اتمی دارد یا به
این موضوع علاقه‌ای ندارد.
جملاتی که توسط "هیلاری کلینتون " وزیر امور خارجه آمریکا گفته شده نشان دهنده این سردرگمی است.
وی هشدار داد که ایران در آستانه تبدیل شدن به دیکتاتوری نظامی در منطقه است.
اما
هنوز هیچگونه استدلالی وجود ندارد که آیا تحریم‌ها باعث ترس ایران می‌شود؟
آیا این تحریم‌ها باعث می‌شود که مردم ایران باعث سرنگونی رژیم ایران شوند
و یا اینکه ایران در برابر دشمنان غربی استوارتر خواهد شد؟ هیچ کس
نمی‌تواند جواب دهد و به هر صورت ارائه جواب به این سوال غیر ممکن است.
بنا
بر این گزارش، رقابت برای تحریم‌ها [علیه ایران] جدالی برای حیثیت
ابرقدرت‌های جهان است و شکی وجود ندارد که هرگونه تردید درباره اعمال
تحریم‌ها علیه ایران توهین به مقدسات به شمار می‌آید اگر چه گزینه دیگری
وجود ندارد اما باید به یک راهبرد جدید دیگری اندیشید که بر اساس آن
می‌بایست راه حلی برای شرایطی ارائه شود که ایران به تسلیحات هسته‌ای مانند
چندین کشور دیگر در منطقه نظیر هند و پاکستان دست پیدا کرده است.
هاآرتص
در پایان نوشت: تصور این موضوع سخت است که ایران به عنوان یکی از کشورهایی
باشد که به عنوان یک ابرقدرت در حل چالش‌های جهانی حضور پیدا کند.
شاید
به جای تلاش کردن برای تحریم ایران بهتر است به سمتی برویم که راه‌هایی
برای از بین بردن انگیزه ایران برای کاربرد تسلیحات پیدا کنیم که می‌توان
این کار را با مشارکت دادن ایران در تصمیمات بین‌المللی انجام داد.
در نهایت اتخاد اینگونه اقدامات، پیشرفت چشمگیری نخواهد بود چون ایران پیشتر نیز چنین نقشی را [در جامعه بین‌الملل] داشته است.
